17 blinde man in Mexico ontvangt zijn gezichtsvermogen door de manifestatie van de liefde van God
Niet lang geleden hier in Mexico kwam een arme, oude Mexicaan, donkergrijs haar en zijn snor grijs, had misschien nooit een behoorlijke maaltijd in zijn leven gehad en daar komt hij naar het podium; van geloof Katholiek; zich voortbewegend met een kleine sjaal over zich, zonder schoenen, zijn voeten gerimpeld. Hij vroeg naar mij. En toen hij voor me neerknielde, trok ik hem aan zijn handen omhoog en hij reikte uit naar zijn rozenkrans, een oude, versleten uitziende rozenkrans, zo vaak had hij erover heen gewreven bij het opzeggen van zijn gebeden.
En ik zei: "Dat is niet nodig, vader. Je hoeft dat niet te doen. Stop dat heel even weg." De vertaler vertelde het hem. Toen voelde hij om zich heen naar mij. Ik zei: "Kom maar hier, vader. Ik wil dat je in de Here Jezus gelooft." En hij stak zijn oude handen omhoog, greep mijn schouders en leunde met zijn hoofd tegen mijn schouder. Ik keek neer op die oude gerimpelde voeten, stoffig, vuil. Ik deed snel een van mijn schoenen uit om te zien of die hem paste. Ik zou liever blootsvoets gaan dan hem zo te zien weglopen. En mijn hart ging naar hem uit, hij was blind.
Nu, zo is het wanneer u zich werkelijk erin kunt verplaatsen. Al onze beschaving zal tekort schieten. Al onze pogingen zullen in gebreke blijven. Al onze gaven zullen falen; maar liefde zal nooit falen. Dat is nodig om houvast te krijgen.
En ik dacht: "Arme, oude kerel, ongeveer de leeftijd van mijn vader als hij nog had geleefd." En ik dacht: "Misschien heeft hij ook nog een kind ergens." En hij mompelde ergens over en de vertaler gaf het niet weer. En ik keek naar de oude man, ik kon gewoon niet... Niet in mijn ogen, maar in mijn hart kon ik huilen, zoals tranen druppelen. "Arm schepsel," dacht ik, "hij heeft waarschijnlijk niet eenmaal een goede maaltijd in zijn leven gehad; haveloos!" Maar ik ging bij hem binnen, ging binnen in zijn droefheid. Ik dacht: "Behalve dat hij arm is, behalve zijn toestand en zijn kwelling, dat alles, is hij zelfs ook nog in een donkere wereld, kan niet zien, blind." Ik dacht: "O God, wat als dit mijn vader was die daar stond?" Toen kreeg ik de gevoelens van Hem. Ik zei: "Hemelse Vader, wees barmhartig voor deze arme, blinde man." Ik was niet in mijn hoofd aan het bidden; het was iets in mijn hart dat ervoor bad. Ziet u, slechts liefde!
En ik hoorde hem... [Broeder Branham imiteert de taal van de man -- Vert.] En daar waren de Mexicanen, bij tienduizenden aan het schreeuwen. Ik vroeg me af wat er was. Hij was aan het schreeuwen: "Ik kan zien! Ik kan zien!" Toen draaide hij zich om en knielde neer en begon over mijn schoenen te wrijven, proberend zachtjes op mijn voet te tikken en ik trok hem overeind. Toen rende hij heen en weer en de oude man bukte zich steeds voorover, roepend... [Broeder Branham imiteert het roepen van de man -- Vert.] "Ik kan zien! Ik kan zien!"
Wat was het? Binnengaan in de gemeenschap met hem. Liefde, dat doet het. Geen inspanning; gewoon zuivere, onvervalste liefde. Dat overtreft alle gaven van handoplegging. Dat overtreft alle vertolkingen en spreken in tongen. Dat overtreft alle... Ik zou zeggen, melodieuze stemmengezang. Dat zal alles overtreffen, als u de liefde van God binnentreedt met de persoon die u voor de Here Jezus probeert te winnen.
Een deel van de menigte van 25000 mensen in Mexico city in April 1956
Vele duizenden vonden redding en genezing.
In deze samenkomsten ontving een blinde man zijn gezichtvermogen en een baby werd uit de dood opgewekt, die ruim 12 uur eerder door de dokter dood was verklaard